No Limits

Vorige week schreef ik over mijn tweede baan en mijn werk voor de cultuurwerkgroep. Ik vertelde over de inspiratie die we kregen van het bezoek van kunstenaar Jaap Velserboer. Dit afgelopen weekend ben ik ook heel wat bijzondere en inspirerende kunstenaars tegen gekomen.

Samen met collega's J en S bezocht ik het symposium DanceAble. In het Haagse Korzo theater zijn wij een hele dag ondergedompeld geweest in de wereld van de inclusie dans. Inclusie dans staat voor een dansvorm waarbij mensen met en zonder beperking samen dansen. We hebben verschillende duetten gezien: een duet van dansers met één of twee armen, van dansers met en zonder roelstoel, van dansers met en zonder Asperger (vorm van autisme). Er waren twee keynote sprekers uit Engeland, het gidsland voor iedereen die zich voor inclusie dans inzet. En er waren twee workshoprondes.
Niets vermoedend begaf ik mij naar de eerste workshopronde. Ik verwachtte een uiteenzetting over de werkwijze van The Stopgate Dance Company uit de buurt van Londen. 'Since this is an active workshop you'd better put your shoes off.' Daar stond ik dan op mijn sokken tussen een stel balletmeiden van in de twintig en een aantal dansers met een fysieke beperking. Onze dansinstructrice zat zelf in een rolstoel. Na een warming up kregen we in tweetallen een opdracht. Nummer 1 spreidde zich zelf uit als een blad papier, nummer 2 vouwde het papier op verschillende plekken samen. Het ging erom dat nummer 2 goed observeerde wat de bewegingsmogelijkheden van nummer 1 waren. Ieder individu heeft zijn eigen bewegingsmogelijkheden. Daar werd ik mij zelf al snel pijnlijk van bewust.
Een andere opdracht was om in een groep van 4 een bepaalde route door de zaal te dansen. Elke keer kregen we een extra opdracht bij het dansen van de route. Bij de laatste keer was het de bedoeling dat we allemaal met veel energie de weg moesten afleggen, maar wel gelijktijdig bij het eindpunt moesten aankomen. Lijkt best eenvoudig, maar in mijn groepje zat nu net die man met krukken en klompvoeten. Zie dan maar eens met veel energie tegelijkertijd met je groepsgenoot uit te komen. 'You must be tired after this excercise', zei ik tegen hem. Dat klopte. Ondertussen was ik zelf ook al aardig buiten adem. Een tweede carrière als danser zit er bij mij geloof ik niet meer in, maar het viel me wel op dat je binnen een aantal oefeningen de kracht van ieders bewegingsmogelijkheden terug kon zien.
's Middags bezocht ik een workshop van doof-blinde jong volwassenen die samen met profesionele dansers uit Berlijn een voorstelling hebben gemaakt. Nadat ze de voorstelling aan het publiek hadden laten zien, werden we uitgenodigd om het maakproces in een notendop mee te maken. We leerden een zin in gebarentaal. Die gebaren werden uitgangspunt van een geïmproviseerde dans. Vervolgens kreeg ik een zwartgemaakt duikbrilletje en een set oranje gehoorbeschermers op. Ik hoorde en zag bijna niets meer. Vrijwel doof-blind danste ik samen met een Berlijnse danseres door de ruimte. Gedurende de dans leerde ik steeds meer op me zelf en mijn partner te vertrouwen. Een heel bijzondere ervaring.

Het klapstuk van de dag was de slotvoorstelling van de groep Ill-Abilities uit Canada. Deze groep streetdancers hadden allen een beperking. De één was doof, de ander had een kunstbeen, de derde, kon zijn benen niet bewegen, de vierde was halfzijdig beperkt en de laatste had eigenlijk geen benen. Hun livespreuk is 'no limits'. Dat lieten ze zien, Ik heb zelden zulke goede streetdancers gezien. Zij maakten van hun beperking  een voordeel. Als je een fysieke beperking hebt heb je andere bewegingsmogelijkheden. Zij wisten die ten volle uit te buiten tot een dansvoorstelling die door valide mensen niet is na te doen. Empowerment to the max.
En wat neem ik nu mee van zo'n dag naar school? In ieder geval het besef dat dans met een artistieke kwaliteit voor iedereen mogelijk is. Ik hoor de titel van het volgende grote schoolproject al rondzingen in mijn hoofd: 'No Limits'.